Ontmoeten
De foyer in combinatie met het schitterende terras aan de binnenhaven van Maastricht vormt het trefpunt van het filmhuis. Het indrukwekkend interieur van de voormalige aardewerkfabriek en het terras met een prachtig uitzicht over het Bassin nodigen uit tot een goed gesprek. Maar de wereld van de film is nooit ver weg: aan de muren prijken filmfoto’s van alle tijden en vanuit het grand café/restaurant heb je zicht op de achterliggende filmzalen.
Lumière fungeert zodoende als een toegankelijke voordeur van een nieuwe bruisende culturele wijk.
Carla Gerardu, 60 jaar en trouwe Lumièreganger
Filmomnivoor met een voorliefde voor de Franse cinema à la François Ozon
Carla Gerardu is een vaste verschijning bij Lumière. Twee à drie keer per week stapt ze er over de drempel, en dat al zo’n vijftien jaar lang. Het personeel kent haar, en andersom. Inmiddels heeft ze ook haar kleinkind besmet met het Lumièrevirus. Pim en Pom op het grote witte doek moet toch onvergetelijk zijn voor een driejarige peuter.
Zelf mag Carla dan een filmomnivoor zijn, haar favoriet is en blijft de Franse cinema. De films van François Ozon bijvoorbeeld waar het zachte zoete leven altijd een venijnig scherp randje heeft. Waar melancholie en onheilstijding erbij horen als het fluitje bij Louis de Funès. Wat de acteurs betreft: geef Carla maar iconen als Catherine Deneuve.
Lumière is voor haar als een heel grote huiskamer. Met dat aanmerkelijke verschil dat ze thuis nooit films kijkt. “Ik neem wel eens wat op maar kijk het nooit terwijl ik wel door weer en wind naar Lumière ga. Films zien met anderen en erover napraten met een drankje erbij, dat is toch een heel andere beleving.”
Spannend vindt ze het, de nieuwe locatie. “Ik hoop dat al het goede van het huidige Lumière – de gezelligheid, de sfeer – blijft. Het aanbod is goed, daar hoeft niet veel aan te veranderen maar het zou wel leuk zijn als het filmfestival terug komt.”